ਰਤਨ ਪੰਥ ਉਪਮਾਵਲੀ

-ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਕਥਾ ਮਸਕੀਨ ਅਪਰੰਪਰ ਕਰੀ
ਬੁਧ ਪਾਇ ਨਾ ਸਕੀ ਕਿਛੁ ਪਾਰ ||
ਬੁਧ ਪਾਰ ਕੋਉ ਪਾਇ ਜੇ ਰਹੀ
ਨਿਕਲਿਓ ਸਗਲਾ ਵੇਕਾਰ ||
ਬਾਤਨ ਤੇ ਬਢ ਰਹੀ ਬਾਤ
ਸ਼ਬਦਨ ਕਾ ਸੁੰਦਰ ਜੰਜਾਲ ||
ਸਾਰ ਤਤਵ ਕਿਛੁ ਨਾ ਭਇਆ
ਕੇਵਲ ਲੂਟ ਲੀਆ ਪੰਡਾਲ ||
ਨਾਨਾ ਪ੍ਰੇਤ ਸੁਨਨੇ ਤਿਨ ਆਏ ||
ਕਟੜੂ ਭੀ ਸਤਿਸੰਗਤ ਧਾਏ ||
ਜੀਵਤ ਜਗਤ ਪ੍ਰੇਤ ਤਿਨ ਕੀਨਾ ||
ਕਥਾ ਕਰੀ ਫੁਨ ਤਾਰਨ ਤੀਨਾ ||
ਕਿਤਹੁ ਨਗਾਰੇ ਮ੍ਰਿਤਨ ਬਜਾਏ ||
ਕਬਹੁ ਲੈਣ ਲਿਫਟਨ ਕੋ ਆਏ ||
ਸਗਲੇ ਪਿਚਾਸ਼ ਜਗਤ ਜੋ ਭਏ ||
ਕਾਜ ਛੋਡ ਉਸ ਮਿਲਨੇ ਗਏ ||
ਗੁਰ ਕੀ ਮਤਿ ਨਾ ਕਬਹੁ ਬਾਂਟੀ ||
ਤਰਕ ਗਿਆਨ ਕੀ ਕੀਨੀ ਛਾਂਟੀ ||
ਬਿਪਰ ਕਥਾ ਘੋਟਿ ਘੋਟਿ ਪਿਲਾਈ ||
ਸਰੋਤਾ ਝੁਮਾਇ ਕੀਏ ਸ਼ੋਦਾਈ ||
ਸਰੀਕ ਭਾਗ ਕੋਊ ਤਿਸ ਕਾ ਭਇਆ ||
ਤਖ਼ਤ ਛਿਕਵਾਇ ਚੈਨ ਫਿਰ ਲਇਆ ||
ਪਰਾਤਿ ਕਾਲਿ ਦਰਸ ਦੂਰ ਤੇ ਦੇਵੈ ||
ਕੁਮਤਿ ਬਾਂਟਹਿ ਮਤਿ ਹਰ ਲੇਵੈ ||
ਸੀਧੀ ਜਿਸਕੀ ਜਲੇਬੀ ਜਿਓ ਭਾਖਾ ||
ਪਾਰ ਨਾ ਕੋਊ ਮਹਾਮੁਨਿ ਤਿਨ ਆਖਾ ||
‘ਧੱਦਾ’ ਸਦਾ ਜਿਹਕਾ ‘ਦੱਧਾ’ ਬਨਿਆ ||
ਮਹਾ ਗਿਆਨੀ ਪੁਰਖ ਵੁਹ ਗਨਿਆ ||
ਭੀੜ ਬੀਂਦਨਾਂ ਗੁਨ ਜਿਹ ਜਨ ਆਵੈ ||
ਮ੍ਰਿਤ ਭਏ ਕੰਵਲ ਰਤਨ ਪੰਥ ਪਾਵੈ ||