ਗੂੰਗੇ ਸ਼ਬਦ / گونگے شبد

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਕਦੇ ਕਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵੀ,
ਗੂੰਗੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,
ਤੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਮੁਨਕਰ,
ਪਰਗਟ ਕਰਨ ਤੋਂ,
ਮਨ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ...

ਤੇ ਅੰਦਰ ਦਾ ਗਿਆਨ ਵੀ,
ਤਿੜਕ ਜਾਂਦਾ ਏ ਇੰਝ,
ਕਿਸੇ ਕੱਚ ਦੇ ਵਾਂਗਰ,
ਕਿ ਅਪਾਰ ਬਿਹਬਲਤਾ ਵਿੱਚ,
ਖਲਾਅ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ,
ਖਾਲ੍ਹੀ ਭਾਂਆਂ ਮਾਰਦਾ,
ਡੂੰਘੇ,
ਹੋਰ ਡੂੰਘੇ,
ਗੋਤੇ ਲਾਉਣਾ ਲੋਚਦਾ,
ਆਪਣੇ ਹੀ ਅਪਹੁੰਚ,
ਤੱਲ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ...

ਉਹ ਵਿਸਮਾਦੀ ਬਿਹਬਲਤਾ,
ਜੋ ਆਪਣੇ ਰਉਂ ਵਿੱਚ,
ਇਉਂ ਰੁਮਕਦੀ,
ਕਿ ਆਪਣੇ ਵਜਦ ਵਿੱਚ,
ਆਪੇ ਦੇ ਪਸਾਰੇ ਤੋਂ ਉਪਜੀ,
ਕਿਸੇ ਸਹਿਜ-ਅਵਸਥਾ ਨੂੰ ਵੀ,
ਮਾਤ ਪਾ ਜਾਂਦੀ;
ਤੇ ਵਿਚਾਰਸ਼ੀਲਤਾ ਨੂੰ ਮੇਟ,
ਵਿਚਾਰਵਿਹੀਨਤਾ ਦੀ ਤੜਫ਼ ਵਿੱਚ,
ਗੱਚੋ ਗੱਚ ਹੋ,
ਕਿਸੇ ਅਵਰਣਿੱਤ ਭਾਲ ‘ਚ,
ਆਪਣੀ ਹੀ ਸਥਾਪਿਤ,
ਸਥੂਲ ਹੋਂਦ ਤੋਂ ਹੋ ਬੇਲਾਗ,
ਖੁਦ ਭਾਲ ਹੋਣਾ ਲੋਚਦੀ ...

ਅਮੁੱਕ ਭਾਲ,
ਪਰਮ-ਮੂਲ ਅਣਹੋਂਦ ਦੇ,
ਉਸ ਅਰੰਭਕ ਕਿਣਕੇ ਦੀ,
ਜਿਸਦਾ ਆਦਿ, ਅੰਤ ਤੇ ਪਸਾਰਾ,
ਅਨੰਤ ਤੇ ਅਸੀਮ ਹੋ ਕੇ ਵੀ,
ਓਸੇ ਕਿਣਕੇ ਦੀ ਸੱਤਾ ਵਿੱਚ,
ਪੂਰਾ ਸਮਾਉਣ ਦੀ,
ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦਾ ..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- پروفیسر کولدیپ سنگھ کنول

کدے کدے شبد وی،
گونگے ہو جاندے نے،
تے ہو جاندے نے منکر،
پرگٹ کرن توں،
من دے احساس ...

تے اندر دا گیان وی،
تڑک جاندا اے انجھ،
کسے کچّ دے وانگر،
کہ اپار بہبلتا وچّ،
خلاء توں وی ودھ،
کھالھی بھاناں ماردا،
ڈونگھے،
ہور ڈونگھے،
غوطے لاؤنا لوچدا،
اپنے ہی اپہنچ،
تلّ دی تلاش وچّ ...

اوہ وسمادی بہبلتا،
جو اپنے رؤں وچّ،
ایوں رمکدی،
کہ اپنے وجد وچّ،
آپے دے پسارے توں اپجی،
کسے سہج-اوستھا نوں وی،
مات پا جاندی؛
تے وچارشیلتا نوں میٹ،
وچاروہینتا دی تڑف وچّ،
گچو گچّ ہو،
کسے اورنتّ بھال ‘چ،
اپنی ہی ستھاپت،
ستھول ہوند توں ہو بیلاگ،
خود بھال ہونا لوچدی ...

امکّ بھال،
پرم-مول انہوند دے،
اس ارمبھک کنکے دی،
جسدا آدی، انت تے پسارا،
اننت تے اسیم ہو کے وی،
اوسے کنکے دی ستا وچّ،
پورا سماؤن دی،
سمرتھا رکھدا ..