All content published on this blog is the copyright of Author (Kawaldeep Singh Kanwal), duly verified by the authorized third party. Do not use any content published here without giving the due credits to Author and/or without the explicit permission of the Author. Any non-compliance would face charges under COPYRIGHT ACT.
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕੰਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਫ਼ੱਫ਼ਾ ਫ਼ਖਰ-ਏ-ਫ਼ੁਕਰ ਹੈ, ਸਿਰੈ ਸਵਾਹ ਪਵਾਇ ||੧||
ਆਪੈ ਕਰਿ ਭਰਤੀ ਕਾਦੀਆਂ, ਅਪਨਾ ਮਾਣੁ ਕਰਾਇ ||੨||
ਮਾਣਿ ਵਿਕਾਊ ਖਰੀਦ ਲੀਆ, ਰਿਹਾ ਜੋ ਪੈਲਾਂ ਪਾਇ ||੩||
ਥੂਹ ਥੂਹ ਜਗਿ ਹੈ ਹੋਂਵਦਾ, ਜੁੱਤੀਆਂ ਸਭਨੀ ਖਾਇ ||੪||
ਬਾਬਰ ਪਦਵੀ ਪਾਇ ਗਿਆ, ਜੋਰੀ ਜੋ ਦਾਨਿ ਲਿਜਾਇ ||੫||
ਗਰਧਬਿ ਫੌਜ ਲੇ ਕੰਵਲ, ਫ਼ੱਫ਼ਾ ਫ਼ਖਰ ਸਦਾਇ ||੬||
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਪੱਪਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣ ਗਿਆ, ਲਿਫਾਫੈ ਨਿਕਲਾ ਨਾਮ ||੧||
ਧਰਮਿ ਦਲਾਲੀ ਖਾਂਵਦਾ, ਲੁੱਟ ਰਿਹਾ ਗੁਰਧਾਮ ||੨||
ਗੋਲਕ ਲੁੱਟਿ ਖਾਇ ਗਿਆ, ਡੀਜ਼ਲ ਪੀਆ ਤਮਾਮ ||੩||
ਘੋਲੈ ਗੰਦਿ ਜ਼ੁਬਾਨ ਸਿਓ, ਵੇਖਹਿ ਖਾਸ ਨਾ ਆਮ ||੪||
ਕੌਮਿ ਘਾਤਿ ਕਾ ਚਾਟੜਾ, ਭੂਲਾ ਜੋ ਮਾਲਕ ਰਾਮ ||੫||
ਕਹੈ ਕੰਵਲ ਪ੍ਰਧਾਨ ਹੈ, ਧੇਲਾ ਨਾ ਜਿਹਕਾ ਦਾਮ ||੬||
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਹਾਹਾ ਹੁਕਮੁ ਸੁਣਾਇਂਦਾ, ਗੁਲਾਮਾਂ ਦਰਿ ਗੁਲਾਮੁ ||੧||
ਲਾ ਕਚਹਿਰੀ ਜੋ ਵੇਸਵਾ, ਨਿਆਓ ਕਰੈ ਜਿ ਆਮ ||੨||
ਨਿਆ ਕਰੈ ਕਿਰਦਾਰ ਕਾ, ਵੇਚਿ ਜ਼ਮੀਰ ਜੋ ਖਾਹਿ ||੩||
ਜਿੱਥੇ ਕੁਰਸੀ ਦਮੜੀਆਂ, ਕੱਪੜਿ ਉਹਾਂ ਜਾ ਲਾਹਿ ||੪||
ਉਹ ਵੇਚੈ ਮਜਬੂਰ ਹੋ, ਇਹਨਾ ਵੇਚਣਿ ਚਾਇ ||੫||
ਕਹੈ ਕੰਵਲ ਜੋਰਿ ਕਲਿ, ਗੋਲਾ ਹੁਕਮੁ ਸੁਣਾਇ ||੬||
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਕਦੇ ਕਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵੀ,
ਗੂੰਗੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,
ਤੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਮੁਨਕਰ,
ਪਰਗਟ ਕਰਨ ਤੋਂ,
ਮਨ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ...
ਤੇ ਅੰਦਰ ਦਾ ਗਿਆਨ ਵੀ,
ਤਿੜਕ ਜਾਂਦਾ ਏ ਇੰਝ,
ਕਿਸੇ ਕੱਚ ਦੇ ਵਾਂਗਰ,
ਕਿ ਅਪਾਰ ਬਿਹਬਲਤਾ ਵਿੱਚ,
ਖਲਾਅ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ,
ਖਾਲ੍ਹੀ ਭਾਂਆਂ ਮਾਰਦਾ,
ਡੂੰਘੇ,
ਹੋਰ ਡੂੰਘੇ,
ਗੋਤੇ ਲਾਉਣਾ ਲੋਚਦਾ,
ਆਪਣੇ ਹੀ ਅਪਹੁੰਚ,
ਤੱਲ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ...
ਉਹ ਵਿਸਮਾਦੀ ਬਿਹਬਲਤਾ,
ਜੋ ਆਪਣੇ ਰਉਂ ਵਿੱਚ,
ਇਉਂ ਰੁਮਕਦੀ,
ਕਿ ਆਪਣੇ ਵਜਦ ਵਿੱਚ,
ਆਪੇ ਦੇ ਪਸਾਰੇ ਤੋਂ ਉਪਜੀ,
ਕਿਸੇ ਸਹਿਜ-ਅਵਸਥਾ ਨੂੰ ਵੀ,
ਮਾਤ ਪਾ ਜਾਂਦੀ;
ਤੇ ਵਿਚਾਰਸ਼ੀਲਤਾ ਨੂੰ ਮੇਟ,
ਵਿਚਾਰਵਿਹੀਨਤਾ ਦੀ ਤੜਫ਼ ਵਿੱਚ,
ਗੱਚੋ ਗੱਚ ਹੋ,
ਕਿਸੇ ਅਵਰਣਿੱਤ ਭਾਲ ‘ਚ,
ਆਪਣੀ ਹੀ ਸਥਾਪਿਤ,
ਸਥੂਲ ਹੋਂਦ ਤੋਂ ਹੋ ਬੇਲਾਗ,
ਖੁਦ ਭਾਲ ਹੋਣਾ ਲੋਚਦੀ ...
ਅਮੁੱਕ ਭਾਲ,
ਪਰਮ-ਮੂਲ ਅਣਹੋਂਦ ਦੇ,
ਉਸ ਅਰੰਭਕ ਕਿਣਕੇ ਦੀ,
ਜਿਸਦਾ ਆਦਿ, ਅੰਤ ਤੇ ਪਸਾਰਾ,
ਅਨੰਤ ਤੇ ਅਸੀਮ ਹੋ ਕੇ ਵੀ,
ਓਸੇ ਕਿਣਕੇ ਦੀ ਸੱਤਾ ਵਿੱਚ,
ਪੂਰਾ ਸਮਾਉਣ ਦੀ,
ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦਾ ..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
- پروفیسر کولدیپ سنگھ کنول
کدے کدے شبد وی،
گونگے ہو جاندے نے،
تے ہو جاندے نے منکر،
پرگٹ کرن توں،
من دے احساس ...
تے اندر دا گیان وی،
تڑک جاندا اے انجھ،
کسے کچّ دے وانگر،
کہ اپار بہبلتا وچّ،
خلاء توں وی ودھ،
کھالھی بھاناں ماردا،
ڈونگھے،
ہور ڈونگھے،
غوطے لاؤنا لوچدا،
اپنے ہی اپہنچ،
تلّ دی تلاش وچّ ...
اوہ وسمادی بہبلتا،
جو اپنے رؤں وچّ،
ایوں رمکدی،
کہ اپنے وجد وچّ،
آپے دے پسارے توں اپجی،
کسے سہج-اوستھا نوں وی،
مات پا جاندی؛
تے وچارشیلتا نوں میٹ،
وچاروہینتا دی تڑف وچّ،
گچو گچّ ہو،
کسے اورنتّ بھال ‘چ،
اپنی ہی ستھاپت،
ستھول ہوند توں ہو بیلاگ،
خود بھال ہونا لوچدی ...
امکّ بھال،
پرم-مول انہوند دے،
اس ارمبھک کنکے دی،
جسدا آدی، انت تے پسارا،
اننت تے اسیم ہو کے وی،
اوسے کنکے دی ستا وچّ،
پورا سماؤن دی،
سمرتھا رکھدا ..
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਰਾਰਾ ਰੁੱਲ ਰਹੀ ਕੌਮ ਹੈ, ਰੁੱਲਦਾ ਦੇਸ਼ ਪੰਜਾਬ ||੧||
ਸੋਚਾਂ ਕਦਰਾਂ ਰੁੱਲਦੀਆਂ, ਪੰਜੇਂ ਰੁੱਲ ਰਹੇ ਆਬ ||੨||
ਪੰਜ ਆਬਾਂ ਪਈ ਰੋਲਦੀ, ਛੇਵੀਂ ਜੋ ਵਹੇ ਸ਼ਰਾਬ ||੩||
ਭੁੱਖ ਮਹਿੰਗਾਈ ਨਾ ਨੌਕਰੀ, ਸਾਰੇ ਰੁੱਲਦੇ ਖ਼ਵਾਬ ||੪||
ਬਾਲ ਬੁਢੇਪਾ ਜਵਾਨੀਆਂ, ਸੱਭੇ ਲੱਗ ਗਈ ਦਾਬ ||੫||
ਚੋਰ ਭਇਆ ਜੋ ਚੌਧਰੀ, ਰੁੱਲਦਾ ਕੌਮ ਦਾ ਤਾਬ ||੬||
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਤੱਤਾ ਤਖ਼ਤ ਬਣਾ ਲਿਆ, ਬਹੈ ਸਿੰਘਾਸਨਿ ਲਾਇ ||੧||
ਦੀਬਾਣੁ ਲਗਾ ਆਡੰਬਰੀ, ਮੁੱਖੋਂ ਕੂੜ੍ਹ ਫੁਰਮਾਇ ||੨||
ਕੂੜ੍ਹ ਭਾਖਾ ਹੈ ਕੂੜ੍ਹ ਮਤਿ, ਪੂਜਾ ਧਾਨਿ ਅਫ਼ਰਾਇ ||੩||
ਕੁੱਤੀ ਜੋ ਚੋਰਾਂ ਰਲਿ ਗਈ, ਮਾਲਕ ਵੱਢਣਿ ਆਇ ||੪||
ਗੋਲ਼ਾ ਮੁਨਕਰ ਨਾਥ ਤੋਂ, ਹੁਕਮਿ ਰਿਹਾ ਵਰਤਾਇ ||੫||
ਵੱਢੀ ਲੈ ਧਰਮ ਵੇਚਣੇ, ਤਖ਼ਤ ਲਿਆ ਬਣਾਇ ||੬||
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਅੱਜ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ,
ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ,
ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ “ਵਸੀਲਾ” ਸੀ,
ਤੇਰੀ “ਅਸਲੀ” ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੱਕ,
ਜਾਂਦੇ ਰਾਹ ਨੂੰ,
ਰਤਾ ਸੁਖਾਲਾ ਕਰਨ ਦਾ !
ਉਹ ਵਸੀਲਾ,
ਜਿਹਨੂੰ ਬੱਸ ਵਾਹ ਪੈਂਦੇ,
ਵਰਤ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ;
ਤੇ ਫੇਰ ਮਕਸਦ ਮੁੱਕਦੇ ਹੀ,
ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,
ਕਿਸੇ ਵਰਤ ਮੁਕਾਈ “ਵਸਤੂ” ਦੀ,
ਅਣਚਾਹੀ ਰਹਿੰਦ-ਖੂਹੰਦ ਵਾਂਗ,
ਇੱਕ ਅਹਿਸਾਸਹੀਣ,
ਤੇ ਸੱਤਵਿਹੀਣ,
ਨਿਰਜੀਵ ਕੂੜ੍ਹਾ ਜਾਣ ਕੇ;
ਜਾਂ ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਕੱਚਿਆਂ ਤੋਂ,
ਸ਼ਾਹਰਾਹ ਨਾਲ,
ਜੋੜਦੀ ਸੜਕ ਵਰਗਾ,
ਉਹ ਜਿਸਦੀ ਉਪਯੋਗਤਾ,
ਜਰਨੈਲੀ-ਰਾਹ ‘ਤੇ ਪੁੱਜਦਿਆਂ ਹੀ,
ਮੁੱਕ-ਗਈ ਸਮਝੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ;
ਬਿਨਾਂ ਇਹ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤਿਆਂ,
ਕਿ ਕਿਤੇ ਓਸੇ ਨੇ ਹੀ ਤਾਂ,
ਕੋਈ ਗੰਢ ਤੇ ਨਹੀਂ ਪਾ ਲਈ ਸੀ,
ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਲੰਘ ਕੇ ਗਏ,
ਕਿਸੇ ਮਤਲਬਪ੍ਰਸਤ ਪਾਂਧੀ ਨਾਲ,
ਆਪਣੇ ਵਰਤਣ ਵਾਲੇ ਨਾਲ ..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
- پروفیسر کولدیپ سنگھ کنول
اج پتہ لگیا،
کہ میں تیرے لئی،
صرف اک “وسیلہ” سی،
تیری “اصلی” منزل تکّ،
جاندے راہ نوں،
رتا سکھالا کرن دا !
اوہ وسیلہ،
جہنوں بسّ واہ پیندے،
ورت لیا جاندا ہے؛
تے پھیر مقصد مکدے ہی،
سٹّ دتا جاندا ہے،
کسے ورت مکائی “وستو” دی،
انچاہی رہند-کھوہند وانگ،
اک اہساسہین،
تے ستوہین،
نرجیوَ کوڑھا جان کے؛
جاں پھیر کسے کچیاں توں،
شاہراہ نال،
جوڑدی سڑک ورگا،
اوہ جسدی اپیوگتا،
جرنیلی-راہیلی ‘تے پجدیاں ہی،
مکّ-گئیکّ سمجھی جاندی ہے؛
بناں ایہہ پرواہ کیتیاں،
کہ کتے اوسے نے ہی تاں،
کوئی گنڈھ تے نہیں پا لئی سی،
اپنے توں لنگھ کے گئے،
کسے مطلب پرست پاندھی نال،
اپنے ورتن والے نال ..
ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦੀ ਜੰਗ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ 'ਤੇ ਸੀਮਿਤ ਨਾ ਕਰੋ, ਸ਼ਖਸ਼ੀਅਤ-ਪੂਜਤਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਲਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਨਿਵਾਣ ਦਾ ਰਾਹ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਰੱਖ ਛੱਡਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂ ਕਰ ਵਿਅਕਤੀ ਕਦੇ ਵੀ ਝੁੱਕ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਹਾਲਾਤ ਦੀਆਂ ਤੇਜ਼ ਹਵਾਵਾਂ ਨਾਲ ਵਹਿ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜੜ੍ਹ ਤੋਂ ਉਖੜਨ ਦੇ ਖਤਰੇ ਤੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਮੁਕਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ; ਸੋ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਸ਼ਖਸ਼ਵਾਦ ਛੱਡ ਕੇ ਸਿੱਧੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਹੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਦਾ ਆਧਾਰ ਬਣਾਓ ..
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
وچاردھارا دی جنگ نوں کسے ویکتی وشیش 'تے سیمت نہ کرو، شکھشیئت-پوجتات کسے وی وچاردھارا لئی ہمیشہ اک نوان دا راہ کھلھا رکھ چھڈدی ہے، کیوں کر ویکتی کدے وی جھکّ سکدا ہے، حالات دیاں تیز ہواواں نال وہِ کے اپنی جڑھ توں اکھڑن دے خطرے توں کدے وی مکت نہیں ہندا؛ سو ہر پرکار دا شکھشواد چھڈّ کے سدھی وچاراں دی زمین نوں ہی سنگھرش دا آدھار بناؤ ..
- پروفیسر کولدیپ سنگھ کنول
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਤੂੰ ਟੁਰ ਗਿਆ ...
ਸਿਰਫ਼ ਏਸ ਲਈ ਕਿ
ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ,
ਤੈਨੂੰ ਜਤਾ ਨਾ ਸਕਿਆ;
ਸੀਨਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਕਦੇ,
ਤੈਨੂੰ ਵਿਖਾ ਨਾ ਸਕਿਆ;
ਪਰ,
ਕੀ ਤੂੰ ਖੁਦ ਵੀ ਕਦੇ,
ਕਾਰਨ ਜਾਣਨ ਦੀ
ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕੀਤੀ ?
ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਨੂੰ,
ਟੋਹਣ ਦੇ ਰਾਹ,
ਕਦੇ ਪੈਰ ਵੀ ਪੁੱਟਿਆ?
ਤੇ ਕਿਤੇ ਭੋਰਾ ਵੀ ਯਤਨ ਕੀਤਾ
ਮੇਰੇ ਅਨੁਭਵ ਨੂੰ ਤੇ
ਮੇਰੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ,
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਾਲ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ,
ਕਦਮ ਦੋ ਕਦਮ ਚੱਲ,
ਆਪਣਿਆਂ ਵਾਗੂੰ ਮਾਨਣ ਦਾ ?
ਫੇਰ ਦੱਸ ਮੈਂ,
ਆਖਰ ਕਿੰਝ ਜਤਾ ਸਕਦਾ,
ਤੇ ਕਿੱਦਾ ਵਿਖਾ ਸਕਦਾ,
ਆਪਣੇ ਹਰ ਕਿਣਕੇ ਦਾ,
ਤੇਰੀ ਹੀ ਮੁਹੱਬਤ ਵਿੱਚ,
ਗੱਚੋਗੱਚ ਹੋਣਾ ?
ਆਖਰ ਇਹ ਪਿਆਰ ਹੈ,
ਕੋਈ ਸ਼ੈਅ ਤੇ ਨਹੀਂ ਨਾ ?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
- پروفیسر کولدیپ سنگھ کنول
توں ٹر گیا…
صرف ایس لئی کہ
میں اپنا پیار،
تینوں جتا نہ سکیا؛
سینہ کھولھ کے کدے،
تینوں وکھا نہ سکیا؛
پر،
کی توں خود وی کدے،
کارن جانن دی
کوشش وی کیتی ؟
میری روح نوں،
ٹوہن دے راہ،
کدے پیر وی پٹیا؟
تے کتے بھورا وی یتن کیتا
میرے انوبھوَ نوں تے
میریاں بھاوناواں نوں،
میرے نال نال،
زندگی دے،
قدم دو قدم چل،
آپنیاں واگوں مانن دا ؟
پھیر دسّ میں،
آخر کنجھ جتا سکدا،
تے کدا وکھا سکدا،
اپنے ہر کنکے دا،
تیری ہی محبت وچّ،
گچوگچّ ہونا ؟
آخر ایہہ پیار ہے،
کوئی شے تے نہیں نہ ؟
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਕਾਲ ਨਾ ਜਾਣੇ ਕਾਲੇ ਧੌਲੇ ਸੁਣੇ ਨਾ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ||੧||
ਜਿਸ ਦਿਨ ਆਇਆ ਓਸੇ ਦਿਨ ਹੀ ਮਿੱਥੀ ਜਾਵੇ ਵਾਰੀ ||੨||
ਵਾਰੀ ਮਿੱਥੀ ਜਾਵਣਾ ਸਭ ਮੁੱਕਣਾ ਚੱਲੋ ਚੱਲੀ ਮੇਲਾ ||੩||
ਛੁੱਟਣਾ ਸਾਕ ਸਬੰਧੀਆਂ ਨਾ ਜਾਣਾ ਨਾਲ ਕੋਈ ਧੇਲਾ ||੪||
ਚਾਣਚੱਕ ਪੰਖੇਰੂ ਉੱਡਸੀ ਹੋ ਕੰਵਲ ਕੱਖੋਂ ਹੌਲਾ ||੫||
ਤੁਰ ਜਾਸੀ ਅੰਤ ਇਕ ਦਮੀ ਬਿਨ ਵਾਚੇ ਕਾਲਾ ਧੌਲਾ ||੬||
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
- پروفیسر کولدیپ سنگھ کنول
کال نہ جانے کالے دھولے سنے نہ عرض گزاری -١-
جس دن آیا اوسے دن ہی متھی جاوے واری -٢-
واری متھی جاونا سبھ مکنا چلو چلی میلہ -٣-
چھٹنا ساک سبندھیاں نہ جانا نال کوئی دھیلا -٤-
چانچکّ پنکھیرو اڈسی ہو کنول ککھوں ہولا -٥-
تر جاسی انت اک دمی بن واچے کالا دھولا -٦-
ਹਰ ਹਿਰਦੇ ਹਰੀ ਦਾ ਵਾਸਾ ਉਗਮਣਿ ਮੂਲ ਦੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ||
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਹੋਵੇ ਸਰੀਰ ਹੀ ਸਾਰਾ ਅੰਤਰਿ ਜਿ ਚੁਭੀ ਲਾਵਾਂ ||
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
हर हिरदे हरी दा वासा, उगमण मूल दियाँ राह्वां ||
हरि मंदरु होवे सरीर ही सारा, अंतरि जि चुभी लावां ||
- प्रोफैसर कवलदीप सिंघ कंवल
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਠੱਠਾ ਠੁਰਦਾ ਇਖਲਾਕ ਜੋ, ਠਰ ਮਰ ਗਿਆ ਜ਼ਮੀਰ ||੧||
ਉੱਚੀ ਕੁਰਸੀ ਬਹਿ ਸਭਿ ਨੂੰ, ਜਾਣਨਿ ਆਪਣੀ ਜਾਗੀਰ ||੨||
ਜਗੀਰ ਜਾਣ ਇਹ ਮਿੱਧਦੇ, ਹਉਮੈ ਘਰਿ ਪਾਣੀਹਾਰ ||੩||
ਤਰਕ ਦਲੀਲ ਨਾ ਸੁਣਦੇ, ਅਕਲੋਂ ਜੋ ਭਏ ਬੀਮਾਰ ||੪||
ਅਗਿਆਨ ਧੁੰਦਿ ਸਤਿਹੀਣ, ਸੋਚ ਭਟਕੀ ਹੋ ਮੁਰਦਾ ||੫||
ਗਰਕ ਕੈ ਦਮ ਤੋੜ ਗਿਆ, ਸੀ ਕਿਰਦਾਰ ਜੋ ਠੁਰਦਾ ||੬||
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਕਿਰਤੀ, ਮਜ਼ਦੂਰ ਕਿਸਾਨੋ .. ਹੋ !
ਥੋਡਾ ਨਾ, ਕੋਈ ਵਿਚਾਰਾ .. ਹੋ !
ਡਾਢੇ ਹੀ, ਲੇਖ ਲਿਖਾਏ .. ਹੋ !
ਸਦਾ ਤੋਂ, ਰੁੱਲਦੇ ਆਏ .. ਹੋ !
ਸਮਾਜ, ਰੱਚ ਕੇ ਖਾਕਾ .. ਹੋ !
ਤੁਹਾਡੇ, ਹੱਕ ‘ਤੇ ਡਾਕਾ .. ਹੋ !
........................................
ਰਹਿਗੇ, ਪੈਲੀ ਵਾਹੁੰਦੇ .. ਹੋ !
ਮਰਗੇ, ਪਾਣੀ ਲਾਂਦੇ .. ਹੋ !
ਹੋਏ, ਗਾਰੋ ਗਾਰੇ .. ਹੋ !
ਰਾਤੀਂ, ਕੱਟੇ ਤਾਰੇ .. ਹੋ !
ਫ਼ਸਲ, ਪੱਕ ਕੇ ਆਈ .. ਹੋ !
ਮੰਡੀਆਂ, ਵਿੱਚ ਰੁਲਾਈ .. ਹੋ !
ਜਾਨ ਖੇਡ, ਉਗਾਈ .. ਹੋ !
ਕੋਡੀ, ਮੁੱਲ ਨਾ ਪਾਈ .. ਹੋ !
ਕੀੜੇਮਾਰ, ਦਵਾਈ .. ਹੋ !
ਪੀ ਕੇ, ਜਿੰਦ ਛੁਡਾਈ .. ਹੋ !
........................................
ਗੂਠਾ, ਕਾਗਜ਼ ਲਵਾਇਆ .. ਹੋ !
ਕਰਜ਼ਾ, ਸਿਰ ‘ਤੇ ਪਾਇਆ .. ਹੋ !
ਘੁੱਲ੍ਹਦੇ, ਉਮਰਾਂ ਲੰਘੀਆਂ .. ਹੋ !
ਖੜ੍ਹਾ ਪਰ, ਦੂਣ-ਸਵਾਇਆ .. ਹੋ !
........................................
ਰਹਿਗੇ, ਕੱਖਾਂ ਜੋਗੇ .. ਹੋ !
ਸੁੱਖ ਤੇ, ਸ਼ਾਹਾਂ ਭੋਗੇ .. ਹੋ !
ਤੁਹਾਡੇ, ਮੁੰਡਾ ਜੰਮਦਾ .. ਹੋ !
ਪਹਿਲਾਂ, ਮੁੰਡੂ ਬਣਦਾ .. ਹੋ !
ਧੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਘਰ ਦੀ .. ਹੋ !
ਪੱਗ, ਮਿੱਧ ਕੇ ਧਰ ‘ਤੀ .. ਹੋ !
ਇੱਜ਼ਤਾਂ, ਗਈਆਂ ਲੁੱਟੀਆਂ .. ਹੋ !
ਮਾਰ ਕੇ, ਖੇਤਾਂ ਸੁੱਟੀਆਂ .. ਹੋ !
ਪਾਈ, ਹਾਲ-ਦੁਹਾਈ .. ਹੋ !
ਕਿਤੇ ਨਾ, ਵੀ ਸੁਣਵਾਈ .. ਹੋ !
........................................
ਜਿਹਨੂੰ ਸੀ, ਚੁਣ ਬਿਠਾਇਆ .. ਹੋ !
ਓਸੇ ਹੀ, ਲੁੱਟ ਮਚਾਈ .. ਹੋ !
ਜਿਹੜੀ, ਵਾੜ ਲਗਾਈ .. ਹੋ !
ਜਾਵੇ, ਖੇਤ ਓਹ ਖਾਈ .. ਹੋ !
ਗਲੇ ‘ਚ, ਜੂਲ੍ਹਾ ਪਾਇਆ .. ਹੋ !
ਗੁਲਾਮ, ਤੁਹਾਂ ਬਣਾਇਆ .. ਹੋ !
........................................
ਲੋਕਾਂ, ਲੋਹੜੀ ਬਾਲੀ .. ਹੋ !
ਲੰਬੜਦਾਰਾਂ, ਬਾਲੀ .. ਹੋ !
ਸੂਬੇਦਾਰਾਂ, ਬਾਲੀ .. ਹੋ !
ਸਮੇਂ ਸਰਕਾਰਾਂ, ਬਾਲੀ .. ਹੋ !
ਧਰਮ ਖੁਮਾਰਾਂ, ਬਾਲੀ .. ਹੋ !
ਢਿੱਡ ਤੁਹਾਡਾ, ਖਾਲ੍ਹੀ .. ਹੋ !
ਕਿਹੜਾ, ਖੁਸ਼ੀ ਮਨਾਵੇ .. ਹੋ !
ਲੋਹੜੀ, ਕਿੱਦਾਂ ਗਾਵੇ .. ਹੋ !
ਲੋਹੜੀ, ਕਿੱਦਾਂ ਗਾਵੇ .. ਹੋ !
-੦-੦-੦-
- پروفیسر کولدیپ سنگھ کنول
کرتی، مزدور کسانو .. ہو
تھوڈا نہ، کوئی وچارا .. ہو
ڈاڈھے ہی، لیکھ لکھائے .. ہو
سدا توں، رلدے آئے .. ہو
سماج، رچّ کے خاکہ .. ہو
تہاڈے، حق ‘تے ڈاکہ .. ہو
........................................
رہگے، پیلی واہندے .. ہو
مرگے، پانی لاندے .. ہو
ہوئے، گارو گارے .. ہو
راتیں، کٹے تارے .. ہو
فصل، پکّ کے آئی .. ہو
منڈیاں، وچّ رلائی .. ہو
جان کھیڈ، اگائی .. ہو
کوڈی، ملّ نہ پائی .. ہو
کیڑے مار، دوائی .. ہو
پی کے، جند چھڈائی .. ہو
........................................
گوٹھا، کاغذ لوایا .. ہو
قرضہ، سر ‘تے پایا .. ہو
گھلھدے، عمراں لنگھیاں .. ہو
کھڑھا پر، دون-سوایا .. ہو
........................................
رہگے، ککھاں جوگے .. ہو
سکھ تے، شاہاں بھوگے .. ہو
تہاڈے، منڈا جمدا .. ہو
پہلاں، منڈو بندا .. ہو
دھی، تہاڈے گھر دی .. ہو
پگّ، مدھّ کے دھر ‘تی .. ہو
عزتاں، گئیاں لٹیاں .. ہو
مار کے، کھیتاں سٹیاں .. ہو
پائی، حال-دہائی .. ہو
کتے نہ، وی سنوائی .. ہو
........................................
جہنوں سی، چن بٹھایا .. ہو
اوسے ہی، لٹّ مچائی .. ہو
جہڑی، واڑ لگائی .. ہو
جاوے، کھیت اوہ کھائی .. ہو
گلے ‘چ، جولھا پایا .. ہو
غلام، تہاں بنایا .. ہو
........................................
لوکاں، لوہڑی بالی .. ہو
لمبڑداراں، بالی .. ہو
صوبےداراں، بالی .. ہو
سمیں سرکاراں، بالی .. ہو
دھرم کھماراں، بالی .. ہو
ڈھڈّ تہاڈا، کھالھی .. ہو
کہڑا، خوشی مناوے .. ہو
لوہڑی، کداں گاوے .. ہو
لوہڑی، کداں گاوے .. ہو
-੦-੦-੦-
ज़रा संभल लो गर सच तुम्हें हो कहना यारो,
हाकिम की सूली आजकल मनसूर ढूँढ रही है |
- कवलदीप सिंघ कंवल
ذرا سمبھل لو گر سچ تمہیں ہو کہنا یارو،
حکیم کی سولی آجکل منصور ڈھونڈھ رہی ہے
- کولدیپ سنگھ کنول
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਕਿਰਤ ਦੀ ਲੁੱਟ ਵੀ
ਅਜੀਬ ਲੁੱਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਜੋ ਕਦੇ
ਲੁੱਟ ਮੰਨੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ;
ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਏਸਨੂੰ
ਅੰਜਾਮ ਦੇਣ ਵਾਲੇ
ਕਿਸੇ ਕਨੂੰਨ ਅਨੁਸਾਰ
ਲੁਟੇਰੇ;
ਬਲਕਿ ਉਹ ਤਾਂ
ਸਭਿਅੱਕਾਂ ਦੀਆਂ
ਸਨਮਾਨਿਤ ਮਹਿਫਲਾਂ ਵਿੱਚ
ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੇ
ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜੜੇ
ਸਿੰਘਾਸਨਾਂ ਦੀ
ਸ਼ੋਭਾ ਵਧਾਉਂਦੇ ਨੇ;
ਜਿਹਨਾਂ ਵੱਲ
ਦੇਖਣ ਲਈ ਵੀ
ਕਿਸੇ ਕਿਰਤੀ ਨੂੰ
ਆਪਣੀ ਧੋਣ ਦੇ
ਵੱਲ ਪੈਣ ਤੱਕ
ਉਤਾਂਹ ਝਾਕਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ !
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
- پروفیسر کولدیپ سنگھ کنول
کرت دی لٹّ وی
عجیب لٹّ ہندی ہے
جو کدے
لٹّ منی ہی نہیں جاندی؛
تے نہ ہی ایسنوں
انجام دین والے
کسے قنون انوسار
لٹیرے؛
بلکہ اوہ تاں
سبھئکاں دیاں
سنمانت محفلاں وچّ
سبھ توں اچے
تے سبھ توں ودھ جڑے
سنگھاسناں دی
شوبھا ودھاؤندے نے؛
جہناں ولّ
دیکھن لئی وی
کسے کرتی نوں
اپنی دھون دے
ولّ پین تکّ
اتانہ جھاکنا پیندا ہے !
|| ਤਿਆਰੀ ਕੀ ਵਾਰ ||
ਕੰਵਲਮੁਖਵਾਕ || ਬਿਨ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ||
ਸੁਬਹ ਸੁਬਹ ਉਠਾਇ ਘੰਟੀ ਅਲਾਰਮ ਕੀ ||
ਬੋਤਲ ਪੀਆ ਪਾਣੀ ਬਣੇ ਜੋ ਪਰੈਸ਼ਰ ਪੇਟ ||੧||
ਗੀਜ਼ਰ ਸਵਿੱਚ ਦਬਾਇ ਠੰਡ ਭਜਾਵਣ ਕੀ ||
ਮੋਸ਼ਨ ਜੋ ਚਲਣੇ ਹੋਇ ਮਿਲੀ ਰਾਹਤ ਜੇਤ ||੨||
ਪ੍ਰੈੱਸ ਹਮ ਲਗਾਈ ਫਿਰ ਕ੍ਰੀਜ਼ ਬਣਾਵਣ ਕੀ ||
ਕਰਿ ਕੈ ਦੰਦ ਘਸਾਈ ਪੇਸਟ ਜੋ ਕੋਲਗੇਟ ||੩||
ਸਾਬਣੁ ਕਪੜੈ ਧੋਇ ਤਿਆਰੀ ਨਹਾਵਣ ਕੀ ||
ਲਕਸ ਖੂਬ ਮਲੀਜੈ ਤਬਿ ਸੁੰਦਰਤਾ ਹੇਤ ||੪||
ਪਗੜੀ ਸ਼ਗੜੀ ਬਾਂਧ ਪਹਿਰੇ ਕਪੜਨਿ ਕੀ ||
ਬੂਟ ਕਸਿ ਚੜ੍ਹਾਇ ਭਾਗੇ ਅਬਿ ਖਾਣੈ ਕੇਤ ||੫||
ਅੰਤ ਸ਼ੂਟ ਵਟੀ ਕੰਵਲ ਦਫ਼ਤਰ ਜਾਵਣ ਕੀ ||
ਦੋੜੈ ਖੂਬ ਹੀ ਜਾਏਂ ਕਹੀਂ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇਂ ਲੇਟ ||੬||
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕੰਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਸੱਸਾ ਸੰਤ ਸਭਿ ਜਾਣਦੇ, ਬਾਣਾ ਜੋ ਧਰਮੀ ਪਾਇ ||੧||
ਚਿੱਟੇ ਦਿਨ ਮੂੰਹ ਕਾਲੜਾ, ਦਾਗ ਧਰਮ ਨੂੰ ਲਾਇ ||੨||
ਦਾਗ ਧਰਮ ਦੀ ਚਾਦਰੇ, ਭੋਰੇ ਵਿਚਿ ਸੇਜ ਸਜਾਇ ||੩||
ਪੂਜਾ ਧਾਨ ਖਾ ਫੈਲਿ ਹੈ, ਕੂੜ੍ਹਿ ਬੋਲੈ ਹਰ ਸਾਹਿ ||੪||
ਨੋਟ ਵੋਟ ਕਰਿ ਧੰਦੜੇ, ਕਿਰਤਿ ਨੇੜਿ ਨਾ ਜਾਇ ||੫||
ਕਹੈ ਕੰਵਲ ਮਹਾਂਗਰਕ ਜੋ, ਵੱਡਾ ਸੰਤ ਜਣਾਇ ||੬||
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
ਚੱਚਾ ਚਮਚਾ ਮਲੀਨ ਕਾ, ਹੱਥ ਜੋੜਿ ਹੁਕਮਿ ਵਜਾਇ ||੧||
ਚੰਗਾ ਮੰਦਾ ਨਹਿ ਵੇਖਦਾ, ਮਤਿ ਫਿੱਟੇ ਅਕਲਿ ਭੁਲਾਇ ||੨||
ਅਕਲਿ ਭੁੱਲਿ ਛੱਡ ਵਿਚਾਰਨਾ, ਹਰ ਦਮ ਪੂੰਛ ਹਿਲਾਇ ||੩||
ਕੁੱਤਾ ਜਿਵ ਰਾਜ ਬਿਠਾਲਿਆ, ਭੀ ਤਲਵੇ ਚੱਟਣ ਜਾਇ ||੪||
ਡਿਗ ਡਿਗ ਪੈਰਾਂ ਇਉਂ ਪਵੈ, ਪਿੱਸੂ ਹੋਵੇ ਜਿ ਕਾਲੀਨ ਕਾ ||੫||
ਕਹੈ ਕੰਵਲ ਇਵ ਜਾਣੀਐ, ਚੱਚਾ ਚਮਚਾ ਮਲੀਨ ਕਾ ||੬||
- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ
پروفیسر کولدیپ سنگھ کنول -
دن مہینے موسم سال بیتن، دناں ورگا دن ہر وار چڑھدا
نواں پرانا آکھ جو رلی جاندا، دن ہر وار ہی نویں وار چڑھدا
صدی بدلدی تے سال بدلن، سماں متھی دھار اپنی رفتار چلے،
اپجن بنسن نت ہی کوٹاں، ایہہ نہ آ کے کسے دوار کھڑھدا
اوہ اٹھیا اسنوں تھلے دباں، ایہو فکر دن رات ہی کھائی جاوے،
لہو بالدا بس توں اپنا ہی، اگّ ایرکھا جد وچکار سڑھدا
کھڑے پھلّ ویکھ ہر دلّ کھڑھدا، توڑ مدھن کیوں باب بنائی جاویں،
ہو گل کس تدھ روکاں لائیاں، کیوں مہکدے ویکھ گلزار کڑھدا
وقت ہتھ جو اس سنبھال سجناں، مٹھیؤں ریت وانگوں کردا جانودا ای،
پانی پتنوں لنگھ اک وار جاوے، نہ ادم کیتے کدے ہزار مڑھدا
نفرت دے پلاں کیوں گمّ ہو کے، بھار صدیاں دے سر توں پائی بیٹھا،
دوویں ہتھ کھولھ ہر پل ونڈ یارا، ہووے جنا وی تیتھوں پیار جڑھدا
اپنتّ ہاسے نے دات ربی، کوئی دن واسطے نہ ایہناں پرانا ہووے،
جنی عمر باقی ہے کنول تیری، ونڈ خوشیاں کدے نہ بھنڈار تھڑھدا
