ਤ੍ਰਿਪਦੇ

- ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਦੰਭੀ ਤਰਕ ਕਰੈ ਬਹੁ ਭਾਤੀ ਭਿ ਇਕਿ ਕੰਮਿ ਨ ਆਵੈ ||
ਆਵੈ ਖਾਲੀ ਤਤਿ ਰਹੈ ਵਿਹੀਣਾ ਅੰਤਿ ਖਾਲੀ ਹਾਥੈ ਜਾਵੈ ||੧||
ਇਕਿ ਆਖੈ ਇਕਿ ਉਠਿ ਜਾਇ ਇਕੁ ਨ ਕਬਹੂ ਟਿਕਾਵੈ ||
ਭਠਿ ਖੋਜਿ ਮਲ ਮੁਹਿ ਚੋਇਆ ਵਿਸ਼ਟਾ ਬੋਲਿ ਸੁਣਾਵੈ ||੨||
ਭਲੀ ਸੁ ਖੋਜਾ ਜਿ ਮਨਿ ਬੇਧੇ ਕਬਹੁ ਨ ਬੁਰਾ ਚਿਤਾਵੈ ||
ਖੋਜਿ ਖੋਜਿ ਅੰਤਰਿ ਬਿੰਦੁ ਖੋਜੈ ਖੋਜੀ ਕੰਵਲ ਸੁਹਾਵੈ ||੩||੧||

ਰੋਗੀ ਕਉ ਜਿਉ ਰੋਗ ਪਿਆਰਾ ਬਿਨਿ ਰੋਗੈ ਮਰਿ ਜਾਵੈ ||
ਨਿੰਦਕ ਕੋ ਅਤਿ ਨਿੰਦਾ ਪਿਆਰੀ ਸੋਵਤਿ ਜਾਗਤਿ ਧਾਵੈ ||੧||
ਇਹ ਭੀ ਨਿੰਦੈ ਊ ਭੀ ਨਿੰਦੈ ਖਟਿ ਨਿੰਦਾ ਮਹਿਲ ਬਣਾਵੈ ||
ਜਿਹਿ ਨਿੰਦ ਮੋਇ ਉਹਿ ਨਾ ਛੂਟੈ ਸੇਈ ਕਰਮ ਕਮਾਵੈ ||੨||
ਭਲੀ ਸਿ ਨਿੰਦਾ ਅੰਤਰਿ ਧੋਵੈ ਅਵਗੁਣਿ ਵਿਚਿ ਜਲਾਵੈ ||
ਧੰਨ ਨਿੰਦਕੁ ਕੰਵਲ ਹਮ ਮੀਤਾ ਆਪਾ ਮੂਲਿ ਗਵਾਵੈ ||੩||੨||੧||

ਤੀਰਥਿ ਮਜਨ

- ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਤੀਰਥਿ ਮਜਨ ਨ ਮਲ ਗਈ
ਭੀਤਰ ਜੁ ਰਹੀ ਅਘਾਇ ||
ਭ੍ਰਮਤਿ ਭ੍ਰਮਤਿ ਬਉਰੇ ਭਏ
ਇਵਿ ਦੁਇ ਲੋਕ ਗਵਾਇ ||

ਸ਼ਹੁ ਬਿਨ ਰਹਿਓਂ ਰਵਾਲੀ

- ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਖ਼ੋਜ ਖ਼ੋਜ ਖੋਜੀ ਭਇਓਂ ਪੁੱਛ ਪੁੱਛ ਰਹਿਓਂ ਸਵਾਲੀ ||
ਵਿਣ ਪ੍ਰੀਤ ਸੱਖਣਾ ਤੁਰ ਜਾਸੇਂ ਅੰਦਰੋਂ ਬਾਹਰੋਂ ਖਾਲ੍ਹੀ ||੧||

ਦਰਿ ਦਰਿ ਟੋਲ ਢੂੰਡੀਂਦਿਆਂ ਮੂਆ ਜਿੰਦ ਅਜਾਈਂ ਜਾਲੀ ||
ਨਾ ਲੱਧਾ ਅੰਦਰੀਂ ਨਹਿ ਲੱਧਾ ਬੇਅਰਥੀ ਘਾਲਣ ਘਾਲੀ ||੨||

ਪੜਿ ਪੜਿ ਪੋਥ ਕਤੇਬਾਂ ਲੁਝਿਆ ਕੜ੍ਹਿਆ ਸਾਲੋਂ ਸਾਲੀ ||
ਮਨ ਇਬਾਰਤ ਪੜ੍ਹਨ ਨਾ ਜਾਚੇ ਉਮਰਾਂ ਜਾਵੇਂ ਗਾਲੀ ||੩||

ਤੱਪ ਤਪੀਂ ਤਪੀਸਰ ਹੂਆ ਤਜਿ ਕੁਦਰਤਿ ਜੰਗਾਲੀ ||
ਇਵ ਭੀ ਥਾਓ ਨਹਿ ਕਿਛਹੁ ਭਈ ਚਲਿਆ ਦੁਇ ਚਾਲੀ ||੪||

ਕਰਮਾਂ ਕਾਂਡਾਂ ਸੁੱਚਾਂ ਭਿੱਟਾਂ ਹਉਮੈ ਕੀ ਬਾਲਣ ਬਾਲੀ ||
ਅਵਲਿ ਅਲ੍ਹਾ ਖ਼ੁਦਾ ਖੁਦਾਈ ਕਿਤ ਜਾਚ ਨਾ ਪਾਈ ਹਾਲੀ ||੫||

ਲੱਖ ਜਿੱਤਿਆ ਜੱਗ ਸਾਰਾ ਜਿੱਤਿਆ ਨੌ ਖੰਡਾਂ ਚਲੈ ਨਾਲੀ ||
ਕੰਵਲ ਪਲੈ ਏਕੁ ਗੱਲ ਸ਼ਹੁ ਬਿਨ ਰਹਿਓਂ ਰਵਾਲੀ ||੬||੧||

 

ਢੱਡਾ ਢਾਈ ਟੋਟਰ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਢੱਡਾ ਢਾਈ ਟੋਟਰ ਬਹੇ, ਮਿਲ ਕਰ ਕਰੇ ਵਾਰ ||੧||
ਜੰਮਪੁਰੀ ਮਧੈ ਚੌਂਕੜੀ, ਚਿਤਵੈ ਪੰਥ ਪੇ ਮਾਰ ||੨||
ਚਿਤਵੈ ਪੰਥ ਇਵ ਮਾਰ, ਗੁਰੂ ਤੇ ਗੁਰੂ ਹਟਾਵੇਂ ||੩||
ਲੋਚੈ ਮੇਟਿ ਸਿਧਾਂਤ ਸਭ, ਨਯੀ ਰਹਿਤ ਚਲਾਵੇਂ ||੪||
ਅੰਧਾ ਅੰਧੁਲੇ ਕੀ ਡੋਗਰੀ, ਸ਼ੰਕਾ ਗ੍ਰੰਥ ਗੁਰੂ ਲਾਏ ||੫||
ਆਪਹੂੰ ਬਨੇ ਵਿਦਵਾਨ, ਟੋਟਰ ਢਾਈ ਬਿਠਾਏ ||੬||੧||

ਤੱਤਾ ਤਰਕ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਤੱਤਾ ਤਰਕ ਅੰਧਾ ਕੀਆ, ਅੱਖੀਆਂ ਗਈ ਚੁੰਧਿਆ |
ਸੂਰਜ ਕੋ ਦੀਆ ਬਾਂਟਤਾ, ਨਾ ਮਾਨੂੰ ਕੀ ਰਟੀ ਲਗਾ |
ਮੈਂ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਕੁਰਲਾ ਰਹਾ, ਜਾਨੇ ਸਭਨ ਕੋ ਢੋਰ |
ਸ਼ਤ ਸ਼ਤ ਕਰੇ ਸ੍ਵੈਅੰ ਕੋ, ਮਾਨੇ ਤੱਤ ਨਹਿ ਔਰ |
ਲਾਂਛਨ ਬਰਖਾ ਬਰਖਤੀ, ਮਤਿ ਭਰੀ ਦੁਰਗੰਧ |
ਸ਼ਾਂਖ ਬੈਠ ਜੜ੍ਹ ਕਾਟ ਰਹਾ, ਹੂਆ ਤਰਕ ਕਾ ਅੰਧ |

ਜਿਨ ਗੁਰਿ ਲੀਆ ਮਿਲਾਇ

- ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਗਿਆਨੁ ਗੁਰੂ ਪ੍ਰਕਾਸਿਆ,
ਸਕਲ ਅੰਦੇਹੁ ਮਿਟਾਇ ||੧||
ਮੰਗਲ ਸਤਿ ਸੁਭਾਇਆ,
ਜਾ ਸਿਖ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ||੨||
ਕਰਮਵੰਤੀ ਗੁਰ ਚਲੀ,
ਸੀਸੁ ਵਢਿ ਭੇਟ ਕਰਾਇ ||੩||
ਰਤਨੁ ਅਮੋਲ ਲਾਧਿਆ,
ਏਕਹਿ ਰਹੈ ਲਿਵ ਲਾਇ ||੪||
ਇਤ ਉਤ ਸਭਨੀ ਭਈ,
ਪਾਇਆ ਗੁਰਿ ਸਰਣਾਇ ||੫||
ਸੇ ਕੰਵਲ ਸਦ ਧੰਨੁ ਹੈ,
ਜਿਨ ਗੁਰਿ ਲੀਆ ਮਿਲਾਇ ||੬||

ਪੈਂਤੀਸ ਅੱਖਰੀ

- ਪ੍ਰੋਫੈ਼ਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਮੌਨ ਇਤਿ ਧਾਰੀ ਰਾਮ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਘੁਲਿਆ ਕੇਸਰ ਕੇਸਰੀ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਕੰਤੈ ਮੈਂ ਰੰਗੀ ਰੀ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਮੱਮਾ ਮਰਿਆਦਾ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਮੱਮਾ ਮਰਿਆਦਾ ਆਣ ਪਈ, ਅਮਰਿਆਦਿਤ ਕੈ ਹਾਥਿ ||੧||
ਰੁਲਤ ਸਭ ਸਿਧਾਂਤ ਗਏ, ਕਾਲਿਖ ਧਰਮ ਕੇ ਮਾਥਿ ||੨||
ਧਰਮ ਮਲੀਨ ਹੋਇ ਗਿਆ, ਆਇਆ ਜੋ ਆਪਹਿ ਫਾਥਿ ||੩||
ਗਰਜ਼ਿ ਫਾਂਧਾ ਤਬਹੂੰ ਗਈ, ਗਿਆਨ ਕੀ ਚਾਦਰ ਲਾਥਿ ||੪||
ਅਹੰ ਚੜ੍ਹ ਸਿਰ ਬੋਲ ਰਹਾ, ਛਾਡਾ ਏਕਹੋ ਸਾਈਂ ਨਾਥਿ ||੫||
ਸੱਚ ਕੂੰਡਾ ਉਠਿਆ ਕੰਵਲ, ਮਿਟਹੀ ਮਰਿਆਦਾ ਸਾਥਿ ||੬||

ਗੱਗਾ ਗਿਆਨਵਿਹੀਣ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਗੱਗਾ ਗਿਆਨਵਿਹੀਣ ਜਨ, ਗੱਲੀਂਬਾਤੀਂ ਡੰਗ ਟਪਾਇ ||੧||
ਮੁਹਹਿ ਬੋਲਹਿ ਅਉਰ ਹੈ, ਅਉਰੈ ਕਰਮਿ ਕਮਾਇ ||੨||
ਕਰਮੀਂ ਸਚਿ ਨਹਿ ਧਾਰਦੇ, ਦਰਗਹਿ ਘੁਥਹਿ ਜਾਇ ||੩||
ਧ੍ਰਿਗ ਜੀਵਿਆ ਤਿਨ ਮਾਣਸਾ, ਵਿਸ਼ਟਾ ਜੋ ਬੂਝਹਿ ਖਾਇ ||੪||
ਅੰਧੇ ਜਿਵ ਦੁਰਗਤਿ ਰਹੀ, ਨਿਤ ਜੂਨਹਿ ਬਿਲਲਾਇ ||੫||
ਕਹੈ ਕੰਵਲ ਵੁਹ ਦੋਗਲੇ, ਗਿਆਨਵਿਹੀਣ ਹੀ ਜਾਇ ||੬||

ਧੱਦਾ ਧਾਣਕ-ਫੌਜ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਧੱਦਾ ਧਾਣਕਿ ਫੌਜ ਸਕਲ, ਨਿਕਲੀ ਪੂੰਛਾਂ ਝੰਡੇ ਟਾਂਗਿ ||੧||
ਮੁਰਗ ਬਉਰੇ ਰਲਿ ਜਿਵ, ਦੀਆ ਦੇਖਿ ਸੁਣਾਵੈਂ ਬਾਂਗਿ ||੨||
ਬਾਂਗ ਸੁਣਾਵੈ ਕੁਫ਼ਰ ਕੇਰੀ, ਭੇਖੀ ਖੂਬ ਰਚਾਵੈ ਸਾਂਗਿ ||੩||
ਅੰਤਰਿ ਲੋਭ ਕਾਲਿਖ ਭਰੀ, ਰੂਪ ਕੀਆ ਸੁਥਰੈ ਵਾਂਗਿ ||੪||
ਕਪਟਿ ਰਤੀ ਵਿਭਚਾਰਨੀ, ਭਰੈ ਜਗ ਵਿਖਾਈ ਮਾਂਗਿ ||੫||
ਕੰਵਲ ਫੌਜ ਧਾਣਕਿ ਤੁਰੀ, ਵਿਚਾਰ ਗਿਆਨ ਕੋ ਛਾਂਗਿ ||੬||

ਟੈਂਕਾ ਟੋਕਰ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਟੈਂਕਾ ਟੋਕਰ ਭਰੇ ਗੰਦ ਕੇ, ਮਤਿ ਕੂੜ੍ਹਿ ਹੁਈ ਹੈ ਲੀਨ ||੧||
ਰਸ ਜੀਭਿ ਸੜ੍ਹਾਂਦ ਮਾਰਦਾ, ਬੇਤਾਲੇ ਨਿੰਦਕ ਬੇਦੀਨ ||੨||
ਬੇਦੀਨੇ ਖੇਹ ਪਏ ਖਾਂਵਦੇ, ਚੰਡਾਲਾਂ ਜਿ ਚੌਂਕੜ ਕੀਨ ||੩||
ਚੌਧਰਿ ਭੁੱਖਿ ਬਿਲਲਾਂਵਦੇ, ਗਿਆਨ ਸਿਧਾਂਤ ਵੀਹੀਨ ||੪||
ਥਾਲੀ ਕੇ ਬੈਗਨ ਲੁੜਕਤੇ, ਨਾ ਤੇਰਹ ਰਹੈਂ ਨਾ ਤੀਨ ||੫||
ਕੰਵਲ ਇਨਹਿ ਜਾਣ ਲੇਹੋ, ਟੋਕਰ ਭਰਹਿ ਮਲੀਨ ||੬||

ਵਾਵਾ ਵਿਭਚਾਰੀ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਵਾਵਾ ਵਿਭਚਾਰੀ ਗਿਣਹੋ, ਵੇਸਵਾ ਕਮਰੈ ਜਾਇ ||੧||
ਮਾਇਆ ਖੁੱਸਣੈ ਕੰਬਦਾ, ਖੇਹਿ ਤਿਨਾ ਸੰਗ ਖਾਇ ||੨||
ਖੇਹਿ ਖਾਵੈ ਹੋਇ ਦੋਗਲਾ, ਭੀ ਕਿਰਦਾਰਿ ਗਵਾਇ ||੩||
ਬਾਂਹਿ ਉਲਾਰੈ ਭੀੜ ਮਹਿ, ਆਪਹਿ ਮੁਕਰਿ ਜਾਇ ||੪||
ਤਾਲ ਰੋਟੀਆਂ ਨੋ ਪੂਰਦਾ, ਖਾਲ੍ਹੀ ਹੈ ਅੰਦਰਿ ਤਾਇ ||੫||
ਕੰਵਲ ਭਰਾ ਅੰਧੇਰੁ ਜੋ, ਦਰਿ ਵੇਸਵਾ ਕੈ ਜਾਇ ||੬||

ਬੱਬਾ ਬਗਲੇ ਭਗਤ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਬੱਬਾ ਬਗਲੇ ਭਗਤਿ ਸਮਿ, ਠੱਗਾਂ ਕੈ ਫਿਰਹਿ ਵਗਿ ||੧||
ਭਾਖਾ ਅਰਿ ਗੋਗੜਿ ਗੋਲ ਹੈ, ਲੁਟਿ ਖਾਵੈਂ ਸਭਿ ਜਗਿ ||੨||
ਜਗਿ ਲੂਟੈਂ ਕਰਿ ਭੇਖਿ ਬਹੁ, ਪਾਖੰਡ ਕਾ ਗਲਿ ਧਗਿ ||੩||
ਬੂਹਾ ਢੋਇ ਰਾਸਿ ਰਚਾਂਵਦੇ, ਮਾਸਿ ਮਨਾਵਹਿ ਫਗਿ ||੪||
ਤਿਆਗਣਿ ਨੋ ਉਪਦੇਸਦੇ, ਦਲਾਲੀ ਖਾਵਣਿ ਸਗਿ ||੫||
ਭੇਡਨਿ ਕੈ ਕੰਵਲ ਆਜੜੀ, ਹੱਕਣਿ ਤੁਰਹਿ ਬਗਿ ||੬||

ਭੱਬਾ ਭੰਡ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਭੱਬਾ ਭੰਡ ਹਰ ਦਰਿ ਵਿਕੈ, ਮੁੱਲਿ ਤਖਤੀ ਗਲਿ ਪਾਇ ||੧||
ਕਰਿ ਉਪਮਾ ਹੁਕਮਾਨ ਕੀ, ਜਿਹਬਾ ਜਿਉ ਲਮਕਾਇ ||੨||
ਲਟਕੈ ਜੀਭ ਸਵਾਨਿ ਸਮ, ਬੋਟੀ ਮਿਲਣੇ ਤਿਸਿ ਚਾਇ || ੩||
ਪਦ ਸਨਮਾਨ ਕੋ ਲੋਚਤਾ, ਨਾਨਾ ਕਰਿ ਨਾਚਿ ਵਿਖਾਇ ||੪||
ਗਿਆਨਿ ਆਚਾਰਿ ਵਿਹੂਣ ਹੈ, ਗੱਲਾਂ ਕੀ ਓਹ ਖੱਟੀ ਖਾਇ ||੫||
ਕਹੈ ਕੰਵਲ ਲੋਭਿ ਕੀਟ ਜੋ, ਸੇ ਭੰਡ ਵਿਕਾਊ ਕਹਾਇ ||੬||

ਫ਼ੱਫ਼ਾ ਫ਼ਖਰ-ਏ-ਫ਼ੁਕਰ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕੰਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਫ਼ੱਫ਼ਾ ਫ਼ਖਰ-ਏ-ਫ਼ੁਕਰ ਹੈ, ਸਿਰੈ ਸਵਾਹ ਪਵਾਇ ||੧||
ਆਪੈ ਕਰਿ ਭਰਤੀ ਕਾਦੀਆਂ, ਅਪਨਾ ਮਾਣੁ ਕਰਾਇ ||੨||
ਮਾਣਿ ਵਿਕਾਊ ਖਰੀਦ ਲੀਆ, ਰਿਹਾ ਜੋ ਪੈਲਾਂ ਪਾਇ ||੩||
ਥੂਹ ਥੂਹ ਜਗਿ ਹੈ ਹੋਂਵਦਾ, ਜੁੱਤੀਆਂ ਸਭਨੀ ਖਾਇ ||੪||
ਬਾਬਰ ਪਦਵੀ ਪਾਇ ਗਿਆ, ਜੋਰੀ ਜੋ ਦਾਨਿ ਲਿਜਾਇ ||੫||
ਗਰਧਬਿ ਫੌਜ ਲੇ ਕੰਵਲ, ਫ਼ੱਫ਼ਾ ਫ਼ਖਰ ਸਦਾਇ ||੬||

ਪੱਪਾ ਪ੍ਰਧਾਨ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਪੱਪਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣ ਗਿਆ, ਲਿਫਾਫੈ ਨਿਕਲਾ ਨਾਮ ||੧||
ਧਰਮਿ ਦਲਾਲੀ ਖਾਂਵਦਾ, ਲੁੱਟ ਰਿਹਾ ਗੁਰਧਾਮ ||੨||
ਗੋਲਕ ਲੁੱਟਿ ਖਾਇ ਗਿਆ, ਡੀਜ਼ਲ ਪੀਆ ਤਮਾਮ ||੩||
ਘੋਲੈ ਗੰਦਿ ਜ਼ੁਬਾਨ ਸਿਓ, ਵੇਖਹਿ ਖਾਸ ਨਾ ਆਮ ||੪||
ਕੌਮਿ ਘਾਤਿ ਕਾ ਚਾਟੜਾ, ਭੂਲਾ ਜੋ ਮਾਲਕ ਰਾਮ ||੫||
ਕਹੈ ਕੰਵਲ ਪ੍ਰਧਾਨ ਹੈ, ਧੇਲਾ ਨਾ ਜਿਹਕਾ ਦਾਮ ||੬||

ਹਾਹਾ ਹੁਕਮੁ

- ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਕਵਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ

ਹਾਹਾ ਹੁਕਮੁ ਸੁਣਾਇਂਦਾ, ਗੁਲਾਮਾਂ ਦਰਿ ਗੁਲਾਮੁ ||੧||
ਲਾ ਕਚਹਿਰੀ ਜੋ ਵੇਸਵਾ, ਨਿਆਓ ਕਰੈ ਜਿ ਆਮ ||੨||
ਨਿਆ ਕਰੈ ਕਿਰਦਾਰ ਕਾ, ਵੇਚਿ ਜ਼ਮੀਰ ਜੋ ਖਾਹਿ ||੩||
ਜਿੱਥੇ ਕੁਰਸੀ ਦਮੜੀਆਂ, ਕੱਪੜਿ ਉਹਾਂ ਜਾ ਲਾਹਿ ||੪||
ਉਹ ਵੇਚੈ ਮਜਬੂਰ ਹੋ, ਇਹਨਾ ਵੇਚਣਿ ਚਾਇ ||੫||
ਕਹੈ ਕੰਵਲ ਜੋਰਿ ਕਲਿ, ਗੋਲਾ ਹੁਕਮੁ ਸੁਣਾਇ ||੬||